In het onderzoek van Aline De Feyter naar de leerstoornis dyscalculie smelten wetenschap, neuro-psychologie en grafisch ontwerp samen in Dyscalculie ontcijferd. Dit werkboek licht de leerstoornis op een didactische manier toe en wil het huidige onbegrip in het schoolsysteem aanpakken. Het boek behandelt niet enkel de theorie achter de leerstoornis, maar vergelijkt ook de manier van denken met die van de gemiddelde leerling zonder de leerstoornis. Dyscalculie ontcijferd vormt de basis voor verdergezet onderzoek vanuit een typografische invalshoek om door middel van letterontwerp een hulpmiddel voor de leerstoornis te creëren.

Capitalis X van Ellen Duchi is een typografische installatie met een tekenrobot. Capitalis Monumentalis is het eerste door de Romeinen ontworpen schrift, dat bestaat uit kapitalen die gebaseerd zijn op het vierkant. Op basis daarvan creëerde Ellen het lettertype Capitalis X, dat wordt gebruikt voor een tekenrobot. De gebruiker kan nieuwe varianten van dit basisfont genereren, waarbij de lijndikte van de letter wordt bepaald door het schrijfmedium. Telkens wanneer iemand een ander schrijfmedium in de tekenrobot gebruikt, ontstaat er een nieuw lettertype in de fontfamilie.

Robots nemen meer en meer fysiek werk van de mens over. Ook de wereld van de grafisch ontwerper is daardoor sterk veranderd. Veel ontwerpen, waaronder ook de body text, worden daardoor niet meer belichaamd. Gina Poortman deed met haar project onderzoek naar de body text omwille van haar interesse in de ‘lichamelijkheid’ van deze tekst binnen de context van een ontlichaamde maatschappij. Het onderzoek The Body Text resulteert in drie publicaties waarin Gina op een conceptuele manier maatschappelijke en filosofische getinte verbanden legt tussen het menselijke lichaam en de body text.

Kato Trappers ontwikkelde met Drift een portfolioconcept dat bruikbaar is als mobiele minitentoonstelling. Het is een grafische interpretatie van het werk van kunstenaar Koen Nelissen, dat zich richt op de actuele thematiek van vluchtelingen. Drift vertaalt die thematiek in de vorm van een fysiek portfolioconcept dat kan opgestuurd worden naar galerijen of curatoren. Het concept zet in op een actieve houding van de ontvanger aan de hand van verschillende portfolio-elementen en wil de perceptie sturen zodat deze kennis kan maken met het werk van Koen Nelissen.

Vanuit de zoektocht naar haar identiteit geeft Rachel Hansoul in Klitten in mijn identiteit weer hoe deze tot uiting komt in haar haardracht. Ze belicht daarbij de afrohaarcultuur en de gelaagdheid die erachter zit. De drie hoofdthema’s zijn: de wens tot conformiteit met de daarbijbehorende brandende chemicaliën, de invloed van (post)kolonisatie waarbij Leopold II toegeëigend wordt en de revolutie waarin afroharen aangemoedigd worden, refererend aan de zwarte mensenrechtenbeweging. Haar boodschap wordt letterlijk gedragen door middel van een rok, een dubbelzijdige afrohaarjas, een hemd en t-shirts.

Met haar project Holmesss deed Michelle Daniëlse onderzoek naar verhaalstructuren en de wisselwerking tussen typograaf en schrijver. Als basis gebruikte ze de verhalen van Sherlock Holmes. Door deze te ontleden, te analyseren en terug bij elkaar te brengen creëerde ze niet alleen een 'print-on-demand' systeem waarbij de lezer zelf zijn eigen verhaal kan samenstellen, maar vormde ze eveneens nieuwe verhalen door de fragmenten uit de Holmes-verhalen te mixen met fragmenten uit andere bestaande literatuur. Als laatste stap in het proces schreef Michelle haar eigen detectiveverhaal.

Met Cinematic Data Visualization stelt Nabil El Hajjouti data op een cinematografische manier voor. Meestal zijn werken die data over cinema visualiseren niet cinematografisch: de emotie, de immersie en het cinematografische gevoel ontbreken. In dit project worden alle frames in een film gevisualiseerd. Aan het einde van elke visualisatie zijn alle frames in één keer te zien, waardoor je een totaaloverzicht van de balans tussen donkere en lichte frames krijgt, maar ook een idee van het kleurenspectrum doorheen heel de film. Data die tijdens het ‘normale’ kijken naar een film onzichtbaar blijven, worden nu zichtbaar.

Emmy Groothuys ontwikkelde met De Kleine Wereldburger een nieuw ontwerp voor de Steinerschool. Doorheen het ontwerp wordt er toegespitst op de kernwaarden van de school: groei, vertrouwen, kunstzinnigheid en verbondenheid. Door de nieuwe indeling groeien kinderen mee in het gebouw en krijgen ze steeds meer verantwoordelijkheid. Vertrouwen wordt gekenmerkt door meer openheid en verbinding tussen de gang en de klassen. Verder is een kunstklas gecreëerd en dienen de gangen als tentoonstellingsruimtes.

Kanji van Pepijn Tyvaert is geïnspireerd op de vormentaal van het Japanse geschrift ‘Kanji’. Elk teken uit het Kanji kent vaak meerdere betekenissen, waardoor je zelf een invulling kan geven aan de sculpturale objecten. De simpele basisvormen gaan hand in hand met de gestileerde gelaagdheid van de objecten. Het gebruik van multiplex als materiaal, waarbij de verschillende fineerlagen aan de kopse kanten zichtbaar zijn, legt de nadruk op de horizontale en verticale lijnen.

In Are we all in transit? ging Tibo Van Waeyenberge op zoek naar de betekenis van het concept 'gender'. Het doel van deze opdracht was een ‘ambassade 2.0’ te ontwerpen voor een community die nood heeft aan bescherming en vertegenwoordiging. Tibo focuste op het openbaar vervoer aan de Ninoofsepoort in Brussel en splitste de normale route van de metro en bussen op, waardoor een transitzone gecreëerd wordt en mensen van verschillende culturen en achtergronden worden samengebracht. Zo ontstaat een dialoog die beantwoordt aan de betekenis van 'gender acceptance'.

Het project A Mitochondrion van Lies Verheyden is een toepassing voor het slapen in de buitenomgeving. Ze creëerde eenvoudig verplaatsbare slaapmodules voor festivals. Het is een experiment ontwikkeld vanuit een vlakke, lobbige vorm dat resulteert in een aerodynamische en waterdichte schaalconstructie. Het is een prototype gericht op festivalgangers, maar kan ook verder worden uitgewerkt voor andere doelgroepen.

Liske Weerts maakte met Van Damm een organisch ontwerp geïnspireerd op een dressoir uit de jaren 60-70. Het is uniek door zijn roldeursysteem en uitgevoerd in een gefragmenteerde acrylaatplaat op transparant spiegelende folie. Deze ‘radiant dichroic’ folie creëert, vooral in combinatie met licht en beweging, dynamische kleureffecten.

Charline Van Ocken creëerde met ARK3: herontdekt binnen het traject Design for Learning een innovatief ontwerp voor basisschool De Ark in Kessel-Lo, die inzet op co-teaching en de autonomie van het kind. Het ontwerp van Charline wil de school ‘upgraden' zodat de visie, services en beleving tastbaar worden gemaakt. Het project inspireert zich op de ontdekkingsreiziger die zich in elk kind bevindt. Op verschillende manieren wordt gespeeld met doorkijk door middel van verticale latten, spiekgaten, ontdekkingskasten en een lichtspel.

On_log van Thomas Jonckers is een elegant tafelsysteem zonder verbindingen, dat zijn stabiliteit haalt uit de ronde massieve middenpaal. Het is geïnspireerd op tafels uit de Arts & Crafts-periode waarbij twee wangen worden gespannen op een middenbalk. Hoe meer gewicht op de tafel, hoe vaster de schragen zich klemmen op de paal. Het resultaat van een onderzoek naar stabiliteit en vormgeving is een tafel die je naargelang het interieur kan aanpassen in lengte en materialisatie. De tafel fungeert ook als voetenbalk.

Sara Knaepen onderzocht de betekenissen van huiselijkheid en het wonen. In Wonen in een tijdslijn wil Sara het wonen in een appartementsgebouw herbekijken en op zoek gaan naar alternatieve woonvormen die ondanks hun tijdsdimensie een gevoel van huiselijkheid creëren en de mogelijkheid bieden om je betekenisvol te verbinden met de woning. 

Youzhi Bi inspireerde zich voor Trace op de spanning tussen een gaaf vel papier en het moment van creatie. Geen enkel vel papier blijft schoon, fouten of imperfecties ontstaan. Youzhi trachtte deze kwetsbaarheid te vatten in broches door gebruik te maken van fijn zilver. Composities gebaseerd op natuurtaferelen worden vormgegeven op basis van enkele gestructureerde lijnen. Het dragen van deze brochures leidt onvermijdelijk tot krassen op de delicate vlakken ervan. Deze ‘natuurlijke’ fouten zijn sporen die tot de toeschouwer spreken.

Het madeliefje herbergt voor Djara Van Hove persoonlijke herinneringen aan een onbezonnen jeugd. In Sixteen Beloved Daisy Petals creëerde ze een koperen madelief die uit zestien enkelzijdige geëmailleerde kroonblaadjes bestaat. De geplukte blaadjes zijn draagbare multiples, die vervolgens vastgeknoopt kunnen worden aan een handgemaakte koord. De geschonken sieraden zijn herinneringsjuwelen die de intieme banden versterken tussen de dierbare en de houder van het object.

Z.W.1680 GR van Anouck Kuyckx is een praktijkgericht onderzoek naar de mogelijkheden en beperkingen van zero waste binnen het ontwerp- en productieproces van een handtas. Een vel bioleder wordt door middel van insnijdingen en plooitechnieken omgevormd tot een ruimtelijk functioneel geheel. Door het materiaal zo intact mogelijk te houden, kan het na zijn levenscyclus gemakkelijk gedemonteerd en hergebruikt worden. Eenvoudige systemen, esthetiek en minimalisme vormen de basis voor deze collectie handtassen.

Bloe Van Eeckhout maakte met A Work in Motion een stad van glas en porselein in een evenwichtig spel tussen vorm, materie en spanning. Architecturale basisvormen vertaalt ze naar haar eigen tactiele medium. Kleuren, vormen en materialen zijn beperkt en worden steeds herhaald. Met dit minimalistische en evenwichtige alfabet creëert Bloe talloze composities die steeds een ander verhaal teweegbrengen, waardoor het werk zich in een continue beweging bevindt.

KiKo van Charlotte Verschuere is een systeem ontworpen voor kleuters die omwille van chronische of langdurige ziekte niet aanwezig kunnen zijn in het kleuteronderwijs. Aan de hand van een tweedelig systeem biedt KiKo deze kleuters een contactpunt met hun klasgenoten en leerkracht aan. Door middel van camerabeelden en een geluidsopname wordt de kleuter rechtstreeks in contact gebracht met zijn klas. Het ontwerp zet in op de sociale, emotionele en educatieve noden van de kleuter.

Loops van Jessica Schellekens is een familie van verschillende titanium monturen ontworpen voor Komorebi Eyewear. Elk montuur binnen deze familie heeft vormkenmerken die zijn voortgekomen uit het experimenteren met touw. Waar het touw een overlapping maakt, kenmerkt zich een zichtbaar hoogteverschil aan de voorkant van het montuur. Loops is vormelijk symmetrisch in tegenstelling tot het oppervlak dat steeds asymmetrisch is.

De samenwerking van Michiel Caron met Barbecook resulteerde in een nieuw assortiment barbecueproducten met een modulair aspect. Daarnaast begeleidt de Barbecook-applicatie de gebruiker bij alle aspecten van een ideaal BBQ-evenement. Dit verbetert de gebruikerservaring door sociale interactie te stimuleren. De gebruikte methodologie omvat uit ideation, market analysis, concept development, engineer & business analysis en branding. Een belangrijk onderdeel van de marktanalyse was het concept van ‘360° barbecuen’ aftoetsen tegenover een traditionele gasbarbecue. 

Tom Fonteyn ging in zijn afstudeerproject na hoe design de eetbeleving van personen met smaak- en geurproblemen kan verbeteren. Zin is een ontwerp dat samen met de eindgebruiker werd vormgegeven tot een boek en een servies. Aan de hand van design, advies en inspiratie worden mensen samengebracht en staan ze stil bij de gehele eetbeleving. Het concept doet mensen zin krijgen in eten door alle zintuigen te prikkelen.

A Touch to Treasure, Overlays of Tactility van Emma Terweduwe is een aanklacht tegen de tactiele vervlakking van onze omgeving, die gedomineerd wordt door de snelheid van consumptie. Vervilten en manipuleren doen rimpelen, krimpen, bewegen en vervormen. Er ontstaat een spel tussen visuele diepte en werkelijke lagen, waarbij tactiliteiten elkaar overlappen en samenkomen op het lichaam en in de ruimte. Enkel door interactie en gebruik kan je het volledige potentieel van een stof ontplooien en haar verschillende façades ontdekken.

Les Monseigneurs is het designlabo van Victor Verhelst en Thomas Renwart. Doorheen het medium van het wandtapijt zoeken ze met Our Garden Will Never Perish hoe zij hun grafische identiteit kunnen omzetten in een textiel beeld. Ze verweven hun eigen tuin en wereld in wandtapijten, die zowel als designobject als autonoom object kunnen gezien worden. De continue kruisbestuiving van Victor en Thomas komt tot uiting in deze afstudeercollectie.

Proficiat aan alle afgestudeerden en dank aan de docenten van bovenstaande opleidingen voor hun medewerking!