• is geboren in Turnhout in 1987
• studeerde mediakunst aan het KASK School of Arts in Gent
• is gehuwd met kunstenaar Vaast Colson
• is verbonden aan PLUS-ONE Gallery in Antwerpen en Carl Freedman Gallery in Londen
• kreeg haar eerste galerietentoonstelling in 2012 en exposeert sindsdien in binnen- en buitenland
• maakte in 2015 honderd zelfportretten in het Van Gogh­huis in Zundert (NL) 
• kreeg met The Waddle Show een overzichtsexpo in Museum M te Leuven 
• bracht in 2019 het boek The Wanderer Paintings in samenwerking met Triangle Books uit

Ik weet niet of ik als kind een buitengewoon brede fantasie had. Ik denk dat ik mij als kunstenaar een bepaalde taal eigen maakte, als een manier om er te zijn. Dat is misschien eerder een overlevingsstrategie dan een grote verbeelding. Aan het KASK in Gent focuste ik me op het kunstenaarschap an sich, op een positie innemen en onderzoekend acties ondernemen. Toen ik in Antwerpen arriveerde, omringde ik me eerst met sterke figuren, mensen die wisten wat ze deden. Met veel energie en in een intense sfeer. Dat was onvermijdelijk een goede motivator om standpunten in te nemen.

Neen, ik kon niet wachten om uit die beschermende omgeving te zijn. Ik zat op hete kolen om te beginnen. Je moet een plek innemen en omdat ik nogal een sterke bewijsdrang heb, bouwde ik snel een eigen traject uit. Ik was kunstenaar voor ik schilder was. Op een zeker moment val je terug op jezelf en word je geconfronteerd met wat je wil doen. Op je eentje in het atelier komt het existentiële aspect van het kunstenaarsbestaan snel op het voorplan. Het is zo dat mijn echte atelierpraktijk ontstond. Geleidelijk aan eisten mijn collages en schilderijen hun plek op. Heel plezant was dat. Dat is ook mijn advies aan startende kunstenaars: blijf dicht bij jezelf en combineer veel spelen met hard werken.

Ik heb een toolbox opgebouwd waaruit ik put om iets in de wereld te zetten. Die evolueert en schuift samen met mij op. Ik heb mijn eigen taal, maar het blijft een dubbele relatie. Ik kan behoorlijk koppig worden van mijn vocabulaire. Het heeft iets van gelijktijdig aantrekken en afstoten. Het feit dat mijn werk herkenbaar is, ervaar ik als een compliment, al vind ik daarom niet dat al mijn werk gelijkaardig is. Het bezit wel een duidelijk tastbare energie. Tegelijkertijd is het een spannend idee om dit alles morgen te kunnen opblazen. Dat is een vrijheid die je steeds moet behouden. Net omdat je ook gevangen kan geraken in je eigen taal.

Mensen kunnen soms de neiging hebben hun verlangen te projecteren op je werk. Vroeger kon ik me erop betrappen dat ik soms andermans agenda invulde.

Te tegemoetkomend zijn is nooit een goed idee.

Maar ik ben evenzeer iemand die bruut en intuïtief haar ding doet. Het blijft echter een constante oefening om daarin zelfkritisch te zijn. Je moet als kunstenaar opletten dat je jezelf geen zand in de ogen strooit. Herhaal je een bepaald beeld omdat het naar jouw gevoel nog niet uitgeput of uitgepuurd is of omdat je nu eenmaal een nieuwe deadline voor de deur hebt staan? Dat is uiteraard een fundamenteel verschil.

De groepstentoonstelling Un-Scene II in Wiels in 2012 blijkt achteraf een kantelmoment. Daar werd ik aangesproken door curatoren, critici en galeristen. Ik ging met de toenmalige Brussselse galerie Vidal Cuglietta in zee, die me meenam voor een solo op Liste Art Fair Basel. De tentoonstelling was klein, maar het was wel een eerste belangrijk momentum. Bij nader inzien heb ik die eerste internationale expo misschien onvoldoende bewust beleefd. Nadien volgden er meerdere. Zo’n grote persoonlijke impact had dat niet. Ik ben heel ambitieus in en met mijn werk. Maar ik was eigenlijk niet zo doelbewust ambitieus in die eerste voorzichtige buitenlandse stapjes.

Je stelt je anders op. Mensen zijn minder op de hoogte van wie je bent. Enerzijds moet je op een manier ‘harder werken’ en anderzijds is er niets zo goed als een situatie waarin niemand je kent.

In het buitenland zit je volledig in de kunstenaarsrol.

In het binnenland neemt het sociale aspect het misschien sneller over. Mijn werk is zeker niet hapklaar, dus het feit dat ook buitenlanders er aansluiting bij vinden, is een fijne vaststelling. Ik vind het ook aangenaam dat wie mij volgt een spanningsboog in een groeiend oeuvre ervaart. Ik wil dat er iets opgebouwd wordt, dus daag ik mezelf bij elke expo opnieuw uit en wordt alles opnieuw in vraag gesteld. Zo wordt het werk telkens complexer en worden er almaar nieuwe lagen aan toegevoegd.

Dat verschilt, ik kan soms zenuwachtig zijn omdat het werk van dan af zijn weg moet zoeken. Het is spannend te zien hoe het overleeft en hoe mensen ermee aan de slag gaan. Op een vernissage hangt daarom soms een fantastische energie en dan is dat voor mij zeker een hoogtepunt. Een expo zelf is voor mij geslaagd als die iets teweegbrengt bij het publiek en een dialoog op gang brengt. En als er nieuwe mensen aangetrokken worden, die geïnteresseerd zijn en mijn werk willen volgen.

Ook dat verschilt wel eens. Eind 2019 bleek een waar culminatiemoment, met drie solo’s, twee in Duitsland, één in Museum M én een eerste catalogus die ik maakte met Triangle Books. Ik was erg blij hoe ze met elkaar in relatie gingen. De maanden voor een expo zijn allesopslorpend. Dan is er niets anders dan het werk.

Het is bij mij in de storm dat een expo tot stand komt.

Ik heb niet altijd een heel concreet beeld van elk werk, maar wel van wat de tentoonstelling als geheel kan worden. Tijdens het maken ontstaat het, in relatie tot elkaar ook. Zelden bewust, maar wat ik zie of beluister heeft wel een impact op dat proces.

Mijn ervaringen zijn heel verschillend. Het kan een heel bijzondere of complexe relatie zijn. Je leert er telkens van en mettertijd sta je meer op je strepen omdat je weet waaraan je belang hecht en wat je beter loslaat. Het is een constante oefening om mensen met je werk aan de slag te laten gaan, zonder het gevoel te hebben dat je een zekere controle verliest.

Een mooie relatie met een galerist die uitdooft, is ingrijpend. Dan gaat je wereld aan het schuiven.

Ik heb een heel zelfstandige praktijk, uit zelfbescherming misschien of omdat ik zo ben de opgevoed. Daarom ook dat ik graag dingen uitgeef in eigen beheer. Vroeger zei ik op alles ja, vandaag beslis ik doordachter, omdat je op de duur leeggezogen wordt en zelf heel triestig en gefrustreerd kan achterblijven.

Het is hoe ik mijn leven vormgeef. Misschien ben ik extreem en zoek ik doelbewust uitersten. Dat zit in mijn werk en zo ben ik ook, bruut en kwetsbaar, intuïtief en spontaan. Soms ben ik zelf verrast van wat in mijn werk kruipt van gevoelens. En hoe deze vervolgens de interactie aangaan met het publiek. Al kun je als kunstenaar nooit helemaal controleren welke interpretatie mensen aan je werk geven. Daar leg ik me bij neer. Maar ik vind dat ik moet blijven springen, ook al kom ik soms in ademnood. Doe ik dat niet, dan kom ik na verloop van tijd op platgetreden paden. En dat is erger.