Luister naar de podcast via Apple Podcasts, Spotify of Soundcloud.

Luister hier naar de podcast:

Ik heb toch wel mijn weg moeten zoeken. Heel wat mensen denken dat Humo’s Comedy Cup mijn startpunt was, maar toen was ik eigenlijk al een paar jaren bezig. Comedy is echt een vak. Mensen denken vaak: je bent grappig of je bent dat niet. Maar het is zoals een loodgieter: het is niet omdat je handig bent dat je een goeie loodgieter bent. Je moet echt wel nog leren hoe het vak werkt: ervaring opbouwen, leren omgaan met reacties,... Het is ook moeilijk te vatten waarom iemand per se grappig is. En het gaat om veel meer dan goeie grappen, je moet ook presence hebben. 

Dat is eigenlijk een beetje toevallig gebeurd. Ik zat in het zesde middelbaar en mijn broer was enthousiast over stand-upcomedy, maar dat sprak mij toen eigenlijk niet aan. Een half jaar later liet mijn leerkracht Nederlands — die nog les had gegeven aan Alex Agnew — ons Comedy Casino zien tijdens de les. En toen dacht ik: Shit, dit is zo cool. Nadien keek ik op Youtube naar andere comedians en op den duur wilde ik dat ook wel eens proberen. Ik ben toen beginnen schrijven en toen kwam er een eerste optreden… dat geannuleerd werd (lacht). Een paar weken later ging het dan toch door, al was het verschrikkelijk slecht… maar ik vond het wel leuk. Ik volgde dan ook de comedyworkshopreeks Get Up Stand Up, waaraan ook tien optredens gekoppeld waren. Dat was voor mij ideaal, want voor optredens zorgen deed ik echt niet graag. Eigenlijk ging dat echt wel goed en zo is de bal aan het rollen geraakt.

Dat is het allerbelangrijkste, je moet je kilometers doen.

Je mag nog zoveel talent hebben en keigrappig zijn, maar een beginneling is niet opgewassen tegen een reactie uit het publiek.

Je bent zelf zenuwachtig en geconcentreerd op je tekst, maar opeens 'hackelt' iemand je. Hoe je daarmee best omgaat, moet je gewoon leren. Je moet echt onderaan beginnen om de luxe van de top te begrijpen. Ik heb al op grote podia mogen staan, da’s een zotte ervaring dat mensen een ticket kopen om alleen naar jou te komen kijken. Maar dat kan je pas appreciëren als je ook al een voorprogramma hebt gedaan. 

Dat gebeurt nog wel, eigenlijk. Maar je wordt ook strenger voor jezelf. Als je vijf goede sets hebt gespeeld, maar een laatste die echt minder was, dan ga je wel naar huis met het idee dat dit de slechtste set ooit was.

Ja, en vaak ook letterlijk (lacht). Try-outs zijn heel belangrijk. Terwijl ik een voorstelling schrijf, ben ik eigenlijk heel de tijd aan het ‘try-outen’. Ik bouw dat eigenlijk op, het begint met een try-out van een kwartier, dan één van een half uur,... Ik heb dat echt nodig. Ik moet echt bezig zijn en kan niet gewoon aan mijn computer zitten schrijven. Ik schrijf een soort van skelet en al de organen duw ik erin op het podium. Ik gooi ook wel 90% van wat ik schrijf weg.

Absoluut en dat is heel confronterend. Voor mij is dat een periode van heel veel twijfel en angst. Ik doe dat echt niet graag. Je moet het dan uitproberen en er eigenlijk van overtuigd zijn dat het wel zal lukken, zoals bij de vorige shows.

Ja, toen ik deelgenomen had aan het Leids Carabet Festival en ik eruit lag tijdens de halve finale. Ik was zo teleurgesteld dat ik dacht dat dit het bewijs was dat ik het toch niet kon. Vrienden en familie zeiden toen dat ik het toch nog verder moest proberen.

Ik heb toen aan Humo’s Comedy Cup deelgenomen met het idee: als ik niet win, stop ik ermee.

Ik ben ook niet tevreden met de middelmaat. Als ik weet dat iets veel beter kan, dan wil ik dat ook.

Dat hoeft niet per se. Tegenwoordig is het ook belangrijk om veel volgers te hebben. Al is dat aantal zeker niet altijd recht evenredig met de kwaliteit die je brengt. Er is een heel groot verschil tussen iets liken of iemand volgen en bereid zijn om x-aantal euro’s te betalen om naar zijn of haar voorstelling te gaan kijken.

Dat is zo, al genereert het ook wel tickets, maar ik vind ook dat dat met mate moet gebeuren. Want als het op Youtube staat, hebben mensen het ook heel vaak al gezien. Ik probeer daar wel wat op in te spelen door voor interactie tijdens de show te zorgen. Ik probeer ook vaak om te improviseren, zodat de show iets unieks wordt, maar ook om mezelf scherp te houden.

Voor mij is gaming heel belangrijk, al heel mijn leven.

Ik vind dat gaming nog altijd weinig gerespecteerd worden.

Ik heb nog altijd het gevoel dat videogames te veel geassocieerd worden met pubers, met nerds die gamen op hun zolderkamer. Er zijn echt heel wat cultureel aanvaardbare games.

Een aantal jaren geleden maakte ik Boeva & the games, een programma voor Ketnet. Dat was een soort van handleiding eigenlijk. Je kind niets laten spelen is niet goed, maar je kind alles laten spelen ook niet. Ik wilde laten zien dat videogames meer betekenen dan enkel in je zetel zitten en alleen maar spelen. Er zit ook een sociaal contact achter. Je creëert eigenlijk een soort van moderne speelplaats.

Ja en nee. Nee, want ik hoef niet per se investeringen te doen, maar ik investeer wel in tijd. Het valt me meer en meer op dat positionering belangrijk is, niet alleen als comedian, maar ook als gamer. Ik word heel graag uitgedaagd en getriggerd. Maar ik moet daar ook wel mee oppassen, dat ik niet een soort van eenheidsworst ga creëren. ‘Wie is William Boeva? Dat is die comedian, en ook die gamer.’ Maar je kunt niet én dat én dat én dat zijn. Op den duur weet niemand nog wat je doet.

Ik ben mee geweest naar Gamescom in Duitsland, de grootste gamingbeurs van Europa. Op die beurs is er een gedeelte voor het publiek en een gedeelte voor business. Dat was wel heel fijn, want Flanders DC zorgde wel voor een samenhorigheidsgevoel. Er waren heel veel developers die elkaar nog niet echt kenden en zij kwamen daar samen. Het was goed om te zien dat die sector ondersteund werd.

Het is allemaal niet makkelijk, want onze gamedevelopers hebben geen miljoenenbudgetten. Ik denk wel dat Flanders DC daarin een belangrijke rol in speelt, dat ze de sector een podium geeft om al dat talent te tonen. Ik probeer te doen wat ik kan om de sector wat omhoog te krikken. In traditionele media hebben games vaak een negatieve bijklank. Ik wil daar echt voor uitkomen dat ik graag game. Ik amuseer me daarmee en ik leer er ook van bij. Voor mij is gamen hetzelfde als een goed boek lezen.

Twitch is een streamingwebsite voor games en is een heel interessant medium. Op mijn eigen kanaal Ragequit kan je me zien gamen, maar ook met me babbelen of vragen stellen. En ik dacht: waarom maken we daar niet een soort van show van? Ik maak talkshows waarbij telkens een gast, die al dan niet iets van games kent, wordt uitgenodigd. Ik denk dat de gamescène en Twitch wel een professionele boost kunnen gebruiken.

Ik denk dat VR de markt niet zal overnemen, maar ik denk dat het de markt in twee zal splitsen.

Virtual reality is heel cool, maar na een uur ben ik pompaf. Ik wil dus ook nog wel gewoon in mijn zetel zitten met een controller, of met een toetsenbord en een muis. Het blijft echt iets fysieks, dus ik denk niet dat VR markt zal overnemen, maar het zal wel iets toevoegen. En hierbij staat een Belgische game aan de wereldtop: Space Pirate Trainer van I-Illusions is een van de allerbeste VR-games op dit moment!

Je kan de podcast 'Flanders DC' ook beluisteren via Apple Podcasts, Spotify, Soundcloud of jouw favoriete podcastapp. Wil je geen enkele podcast missen? Dan kan je je daar meteen gratis abonneren. 

Het volledige overzicht van onze podcasts vind je ook hier op onze website.