• is 24 jaar
• studeerde fotografie aan Narafi in Brussel
• werkt o.a. voor De Morgen en Knack Weekend 
• deed opdrachten voor Natan Couture, Studio Brussel, 11.11.11, Stad Gent, VDAB, BOZAR,…
• wil ooit foto's voor Dries Van Noten maken
• instagram.com/damondebacker

Ik maak al van jongs af aan foto’s. Met het geld van mijn plechtige communie heb ik mijn eerste spiegelreflexcamera gekocht. Als kind op reis met mijn ouders maakte ik ook altijd vakantiefoto’s. Vanaf mijn vijftiende ben ik concerten beginnen fotograferen, maar eigenlijk wilde ik later in de journalistiek gaan. Ik ben in heel veel geïnteresseerd, dat leek me dus de ideale job. Rond mijn zeventiende volgde er dan toch een switch. Ik vond fotograferen echt heel plezant en schreef me in voor een opleiding aan Narafi in Brussel. Ik kreeg toen meermaals de vraag of ik daar wel van zou kunnen leven. Dat was iets waar ik toen totaal niet bij stilstond, ik had er gewoon heel veel goesting in. Mijn studie aan Narafi was echt een eyeopener. Ik wist tot dan eigenlijk niet wat fotografie inhield en op technisch vlak had ik zoveel te leren. Voor mij waren die jaren een ware ontdekkingstocht naar wat ik met fotografie wil bereiken, iets dat steeds zal blijven evolueren.

Tijdens mijn studies ben ik op vrijwillige basis twee jaar huisfotograaf van de Ancienne Belgique geweest. In het eerste jaar fotografeerde ik vooral concerten, in het tweede jaar mocht ik ook artiesten backstage portretteren. Dat was een fantastische periode, die me enorm veel heeft opgebracht en die maakt dat ik sta waar ik nu sta. Ik kon mijn portfolio opbouwen en groeien als fotograaf. 

Tijdens mijn opleiding werd ik student-ondernemer, omdat ik af en toe opdrachten kreeg waarvoor ik moest kunnen factureren. Dat was de perfecte aanloop om nadien naar een voltijds zelfstandigenstatuut over te gaan. Zo kon ik al wat proeven van werken als freelancer: hoe functioneert een boekhouding, binnen welke termijn word je betaald door een klant, hoeveel houd je over van wat je factureert,... 

In het laatste jaar van mijn opleiding heb ik ook stage gelopen bij fotograaf Jef Boes, van wie ik superveel geleerd heb. In die periode ben ik echt van student naar fotograaf geëvolueerd. Door mee te lopen in zijn professionele leven kreeg ik nieuwe inzichten.

De switch naar volledig zelfstandig worden vond ik niet zo makkelijk. De administratieve molen die plots op mij afkwam, deed me toch even panikeren. ‘Waar ben ik aan begonnen…?’ dacht ik toen.

Ik vond het een verwarrende periode, een van trial-and-error, op vele vlakken.

Gelukkig was er mijn moeder die ook als zelfstandige werkt, en die me met de opstart heeft geholpen. Daarnaast heb ik ook een goede boekhouder, mijn oud-leerkracht Latijn, en iemand die mijn verzekeringen regelt, mijn beste vriend. Ik laat me dus omringen door mensen uit mijn dichte kring die daarin gespecialiseerd zijn. Ik wil zoveel mogelijk met mijn creatief werk kunnen bezig zijn, al moet ik bepaalde zaken sowieso in orde brengen of opvolgen. Maar dat lukt ondertussen wel goed.

Het is allemaal heel organisch gegroeid. Ik heb me eigenlijk nog nooit echt zorgen gemaakt.

Je moet je wel verkopen, maar ik probeer dat te doen op een manier die dicht bij mezelf ligt.

Het werk dat ik naar buiten breng, is werk waar ik me heel nauw mee verbonden voel. Zo voeg ik in mijn portfolio bepaalde commerciële opdrachten niet toe, wanneer die te ver van mij staan, waardoor ik automatisch de juiste klanten aantrek. De jobs waarvoor ik gevraagd word, zijn dus steeds vaker opdrachten waar ik me helemaal kan in vinden. Soms heb ik zelfs het gevoel dat die jobs mij op het lijf zijn geschreven! Ik ben ook het beste in de dingen die ik het liefst doe.

Tijdens de eerste lockdown heb ik anderhalve maand heel weinig werk gehad. Ik heb toen echt een rustpauze ingelast, wat me enorm veel deugd heeft gedaan. Sinds mei vorig jaar is dat gekeerd en op dit moment loopt het echt geweldig goed. Er komen heel veel opdrachten binnen, ook wel grote projecten. Als een job niet in mijn agenda past, probeer ik die door te schuiven naar een bevriend fotograaf. Zo blijft het binnen een netwerk, help je elkaar vooruit en maak je later toch meer kans op een nieuwe opdracht van diezelfde opdrachtgever. Je moet jezelf ook de tijd geven om klaar te zijn voor grotere projecten. Zo heb ik een paar jaar geleden bepaalde opdrachten geweigerd, omdat ik voelde dat ik er nog niet klaar voor was. Ik wachtte dus liever nog even het moment af waarop ik die droomjobs écht kon waarmaken. Nu ben ik er klaar voor.

Toen ik na mijn afstuderen een aanbod van De Morgen kreeg, ging de bal aan het rollen. Dat geldt voor mij als hét startpunt. Dat was wat ik echt wilde doen. Ik werk ook heel graag samen met het team van de krant. Als het klikt met een opdrachtgever, dan verloopt alles zoveel beter. In het begin werkte ik vooral voor de dagkrant, dan moet je heel snel schakelen en dat kan soms vermoeiend zijn. Nu werk ik vaker voor de weekendkrant, waardoor de opdrachten meer op voorhand kunnen ingepland worden en je iets gecontroleerder te werk kan gaan. 

Ik ben voor de krant al op de zotste momenten op de meest uiteenlopende plekken van het land geweest om foto’s te maken. Ik hou van dat avontuur en het leert je bovendien ook veel over hoe je moet redeneren als fotograaf. Ik ben zo dankbaar voor de afgelopen jaren, ik heb al zoveel mensen ontmoet, zo veel gezien. Fotograferen is connecteren met mensen. 

De voorbije jaren is mijn werk voor De Morgen de constante geweest, al is mijn commercieel werk, zoals reclame- en lifestyleshoots, enorm gegroeid de laatste tijd.

Ik denk dat pas afgestudeerden er vaak vanuit gaan dat de mooiste jobs vanaf dag één voor hen klaarstaan, maar zo werkt het niet. Zonder passie en gedrevenheid kom je er niet. Geef jezelf de tijd om te groeien, en verwacht niet te snel te veel.

Treed naar buiten met werk dat je graag doet. Volg ook je buikgevoel.

Als je in het begin voelt dat een opdracht niet helemaal jouw ding is, neem de opdracht dan niet aan. Blijf dicht bij jezelf als persoon. Gun jezelf ook de tijd om te experimenteren. Als er iets niet lukt of als je een klant moet teleurstellen, communiceer daar goed en eerlijk over, dan is er bijna altijd begrip voor. En je moet ook durven genoeg te vragen, weten wat je waard bent. 

Ik kreeg ook advies van Flanders DC. Zo leerde ik het Business Model Canvas kennen, een tool die me enorm heeft geholpen tijdens mijn zoektocht in dat eerste jaar na mijn afstuderen. Het helpt je nadenken over wie je bent en waar je naartoe wil, en welk type klanten bij jouw werk past. Dat vond ik een heel interessante oefening. Ik vind dat je regelmatig moet stilstaan bij wat je hebt gedaan en waar je naartoe wil, want zoiets evolueert.

Het is nu echt hard aan het gaan, voor mij mag het op die manier verdergaan. Ik werk heel veel, maar het voelt niet als werken. Ik heb echt mijn draai gevonden. Ik wil mijn visuele beeldtaal versterken en continu evolueren in mijn creatief werk. 

Ik zou ooit heel graag foto’s voor Dries Van Noten willen maken. Ik vind het ongelofelijk inspirerend hoe hij met kleur en tijdloosheid werkt. Dat hoeft daarom niet per se nu al, maar het is wel mijn droomopdracht. 

Ik hoop dat ik nog heel veel gevraagd zal worden voor opdrachten waar ik goed in ben, voor opdrachten waarin menselijkheid centraal staat. Let’s bring it on!