Gelieve een meer recente versie van uw browser te installeren.
9 november 2022
5 minuten leestijd
Dankzij haar modemerk LN Knits werd Ellen Kegels zelf ook een begrip. Via sociale media deelt ze naast mooie momenten ook haar twijfels. Voelt ze zich niet goed, dan weet haar publiek dat en als ze haar rug recht, viert men mee. Ze koppelt kwetsbaarheid aan kracht en getuigt hoe ze professioneel en mentaal meermaals door het oog van de naald kroop. Ellen spreekt over haar zaak ‘up and running’ houden en durven gas terugnemen. “Mijn winst zit vooral in de vrijheid en mensen warm maken voor mijn merk en mijn visie op mode.”
Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe artikels in dit magazine? Schrijf je in op onze nieuwsbrief!
Het runnen van een eigen modemerk wordt soms verheerlijkt en ik wil graag een realistische inkijk geven. Ik hoop dat mensen iets hebben aan mijn ervaringen. Ik ben altijd mezelf geweest, ook in de periodes dat ik het moeilijk had en beslissingen nam om het anders te doen. Ondernemen is een boeiend, maar ook een hobbelig parcours en niemands pad loopt enkel over rozen. Collega’s en beginnende ontwerpers moeten weten dat ze niet alleen staan met hun onzekerheden. In welke sector je ook werkt, het is ok om eventjes niet ok te zijn. Ik onderneem vanuit mijn buik, ook in moeilijkere periodes. Mensen voelen vrij snel hoe het met mij en het bedrijf gaat.
Het is mijn twaalfde jaar als onderneemster. En dat betekent niet dat ik nu alles voor elkaar heb. Net zoals velen had ook ik de droom om van mijn hobby mijn beroep te maken en een zaak uit de grond stampen. Aanvankelijk voelde het helemaal niet als werken. Al schuilt daarin een eerste gevaar. LN Knits werd een begrip en een mediageniek modelabel. En zelf kreeg ik ook enige naam in de sector, frequenteerde hippe feestjes en werd een graag geziene gast op tal van events. Ik zei ja tegen allerhande zijprojecten. Op den duur had ik een dubbele carrière. Intussen is er veel veranderd. Heb ik nog een winkel in Antwerpen? Werk ik nog met agenten in het buitenland? Neem ik nog deel aan beurzen waar een stand makkelijk 20.000 euro kost? Neen, niets meer van dat alles. Maar ik hoef aan niemand verantwoording af te leggen. Ik bepaal steeds opnieuw mijn eigen agenda en kneed die in functie van mezelf en mijn gezin.
Ik startte helemaal alleen, zonder financiële risico’s of personeel. Tot zes jaar geleden was LN Knits on such a roll dat ik niet wakker lag van verkoop of media-aandacht. Een strijd voor de targets was ook niet aan de orde. Pas toen ik na vier jaar met mijn zus als medevennoot een bvba opstartte, werd het serieuzer. Ik kreeg het voor eerst moeilijk in 2015. We stelden hoge targets op, maar we bleven alles zelf doen. Zonder structuur of veel ervaring hadden we een winkel in Antwerpen, een pop-up in Knokke, een agent in de Verenigde Staten en Japan. We schreven boeken en deden zelf de wholesale. Daarop terugkijkend was dat gekkenwerk. Zonder kinderen had ik voor mezelf het excuus dat ik altijd kon werken, dag en nacht, doorheen de week en tijdens het weekend. Ik leefde op rijstkoeken, koffie en cola tot mijn lichaam het liet afweten. Ik kon niet meer slapen en ontwikkelde een eetstoornis.
Het stond vooral haaks op het beeld dat van mij geschept was: de selfmade woman die er fris en fruitig uitzag. En het ging van kwaad naar erger. Thuis, alleen op mijn loft, kreeg ik angstaanvallen. Ik kwijnde weg en kwam amper nog buiten. De Ellen die het fijn vond om onder de mensen te komen en in de winkel te staan, was zoek. Fysiek takelde ik af, mijn haar viel uit en hormonaal maakte ik rare spongen. Ik schaamde mij voor wat mensen zouden denken en vaak was ik enkel nog bezig met het in standhouden van wat mensen van mij zouden denken.
Ik trok persoonlijk tijdelijk de stekker eruit en was blij dat medewerkers het overnamen. Met vakantie was ik al lang niet meer geweest. Ik had tijd nodig, want zo kon het niet meer verder. Ik ben aan mezelf gaan werken, volgde een cursus mindfulness en vond rust in het mediteren. Ik nam weekends vrij en liet de laptop bewust dicht. Ik moest de teugels vieren en herbronnen. Halfweg de herfst was dat destijds een harde beslissing, want dat is mijn hoofdseizoen. Maar het voelde als een nieuwe start, waarbij ik mijn zelfvertrouwen terugvond. In dezelfde periode ontmoette ik mijn man en ontdekte opnieuw het plezier en de kracht van het ondernemen.
Toen ik hoogzwanger was van ons eerste dochtertje, stapte mijn zus uit de zaak en moest ik haar een aanzienlijk bedrag uitbetalen. Dit was een wake-upcall van een hele andere orde. Ik moest leningen aangaan en betaalde mezelf zelfs een half jaar niets uit. Mijn nonkel heeft toen LN Knits gered. Zijn financiële expertise en zakelijk advies waren een geschenk. Voor het eerst werd naar de cijfers gekeken. Tot dan was er geen budgettering of strategisch plan. We deden maar wat en behaalden wel grote omzetten, maar amper winst. We schreven een uitdagend plan om LN Knits terug op de rails te krijgen en er volgde een aanzienlijke prijsverhoging waarover ik open communiceerde. Het was een pittige periode, waarin ik ook ben gaan schrappen in mijn agenda. Alle nevenafspraken gingen eruit.
Corona bleek voor LN Knits geen drama. Het enige wat mensen konden doen was wandelen en cocoonen en daar leent alpacawol zich voor. Wij hebben daar hard op ingezet. Uiteraard sloot de winkel en gingen we helemaal digitaal. Maar we hadden net de webshop vernieuwd en al gauw bleek deze de verkoop over te nemen. Dankzij de twee coronajaren werd LN Knits opnieuw een gezond bedrijf met de juiste marges. Hierdoor zag ik het opnieuw groter. Er volgde echter een nieuw dilemma toen mijn rechterhand opstapte. Kon ik op korte termijn iemand nieuw vinden? Het was een tweestrijd, opnieuw groeien of downsizen? In mijn hoofd kantelde het, want de crisis had mij geleerd dat een winkel, mits een goede aanpak, niet nodig was. Toch twijfelde ik. Het was een uithangbord, dat bovendien voor prestige zorgde. Na lange gesprekken met mijn nonkel en man hakte ik de knoop door. Via een open brief op sociale media lichtte ik mijn beslissing toe.
Als ik lichtgeraakt naar mijn man en kinderen toe reageer. Met het spreekwoordelijke korte lontje dus. En dat is niet wie ik ben of wil zijn. Dan wordt er geknaagd aan mijn basiswaarde om met een liefdevolle blik naar anderen te kijken. Wou ik als gevolg van stress die tol betalen om de komende jaren om verder te groeien? Neen. Mijn persoonlijke balans en mentaal welzijn stonden voorop. Mijn gezin verdient een rustige mama en ik besloot te vertrekken uit Antwerpen, om vanuit een bescheiden pand in Brasschaat LN Knits verder te zetten. It suits the purpose want we hebben een shop, een plek om te werken en een showroom.
In mijn geval wel. LN Knits is opnieuw mijn passie, zonder de dagelijkse strijd. Ik ben dankbaar, gelukkig en schrijf verder aan mijn eigen verhaal. 2021 was nog een pittig jaar, maar voorbije zomer voelde ik het verschil. Ik kon tijd met mijn kinderen doorbrengen en was opnieuw een aangenaam persoon. Die zelfempathie is belangrijk, zeker voor mijn kinderen, die naar me opkijken. De shift is gemaakt. We evolueren naar een volwaardig online merk, met een eigen tijdslijn en deadlines. Ik onderneem volgens mijn waarden en heb aandacht voor mijn knipperlichten. Het moederschap en mijn hobbelig parcours zijn voor mij een trigger geweest om te vertragen en te relativeren.
Cookies opgeslagen