Beeldend kunstenaar Dennis Tyfus maakt tekeningen, schilderijen, videowerken, installaties, sculpturen, grafisch werk en muziek. Sinds 2000 heeft hij een wekelijks radioprogramma op een alternatieve radiozender. Op Radio Centraal brengt Tyfustijd sinds anderhalf jaar een auditieve soap onder de titel De Poepslinger. 

“Tyfustijd is een combinatie van satire en muziek. Het programma kende de afgelopen jaren verschillende reeksen, waaronder telefonische en live concerten, een reeks met twee papegaaien en ondertussen ook een auditieve soap met als titel De Poepslinger. Het is een geïmproviseerde soap waarvoor ik alle stemmen en rollen voor mijn rekening neem. Ik vergeet geregeld wie wat heeft gezegd in de vorige uitzendingen waardoor er bijna altijd totale chaos of onkunde heerst. De soap ging initieel over een koppel die beiden Frank heten en samen een winkel met fopartikelen uitbaatten. Ondertussen zijn er een veertigtal afleveringen gemaakt.”

“Dat wekelijkse radioprogramma is sinds jaren een onmisbare gewoonte. Wanneer ik om de één of andere reden eens geen aflevering kan maken, zit me dat dwars. Aangezien radio een suggestief medium is, kan ik er helemaal andere dingen in kwijt dan in mijn beeldend werk. Door flink uit mijn nek te zwetsen, ben ik in staat om beelden op te roepen die ik anders nooit op papier zou krijgen. Er blijkt ook ongelooflijk veel ruimte in één uur tijd. Heel anders dan in m’n ander werk, waarbij ik soms een maand aan één tekening werk."

“Ik vind het een persoonlijk hoogtepunt om helemaal alleen in een ruimte in verschillende stemmen en accenten tegen mezelf te staan kwaken. Zelf heb ik een zwak voor mensen die dingen doen waarvan je je kan afvragen:  waarom zou je dat nu in godsnaam doen? Misschien is dat wel mijn drijfveer: iets proberen te doen waarvan mensen de beweegreden in vraag stellen, maar ook wel uit respect voor zo’n mensen, zoals bijvoorbeeld de Zwitserse kunstenaar Roman Signer.”

“Het leverde me tot nu toe erg veel plezier op en ook een schare vaste luisteraars die op zaterdagmiddag tussen twee en drie alles laten vallen om de doldwaze avonturen live te volgen. De kans is groot dat mensen zich er ook stevig aan ergeren. Gelukkig heeft een radiotoestel een aan- en uitknop. De uitzendingen kunnen ook online herbeluisterd worden.”

“Door radio te maken raakte ik geïnteresseerd in taal, wat een grote invloed heeft op mijn beeldend werk. Sommige van de videowerken die ik heb gemaakt of de plaat die ik ooit met foptelefoons maakte, zijn een rechtstreeks resultaat van mijn radiowerk, dat ik eigenlijk zie als ‘acteren,’ tussen reusachtige aanhalingstekens.”

Samen met haar partner Sang Vandenbosch vormt Laura Bergans het grafisch ontwerpbureau Bureau BoschBerg. Opera Ballet Vlaanderen, het TheaterFestival, deSingel en CKS zijn maar enkele van hun klanten. Samen met Anne De Boeck organiseert Laura regelmatig een BoeckHerBerg, een event waarop enkele genodigden hun favoriete drukwerk meebrengen.

“Het concept van BoeckHerBerg werd bedacht door Anne De Boeck en mezelf, toen we in 2011 in ons laatste jaar aan LUCA Gent zaten. BoeckHerBerg brengt een aantal inspirerende gasten samen die hun favoriete boeken en ander drukwerk delen. We waren heel benieuwd naar de inspiratiebronnen en boekenkasten van andere ontwerpers en makers. Wie creëert, verzamelt. Bezoekers zijn vrij om het werk te bewonderen en er bovenal een gesprek over aan te gaan.”

“We organiseerden in de afgelopen jaren acht edities op verschillende locaties in België. Eigenlijk fungeert BoeckHerBerg als een soort van pop-upconcept. Zo hebben we echt al fijne plekken ontdekt. Soms worden we ook gevraagd door een instelling of vereniging om een herberg te organiseren op een bepaalde locatie. En dat is leuk, want Anne en ik hebben meestal wel een vrij volle agenda, waardoor het er soms niet van komt. Als iemand je dan vraagt om zo’n BoeckHerBerg te organiseren, dan gaan we daar graag op in."

“Meestal vormen de genodigden een mix van ontwerpers, architecten, muzikanten, schrijvers, curatoren, fotografen,… De selectie van dat drukwerk is waarschijnlijk een niet te onderschatten klus. Eerlijk gezegd ben ik blij dat ik zelf nog nooit voor mijn boekenkast heb moeten staan om een keuze te maken. De genodigden brengen steevast heel divers drukwerk mee. De werken die op de tafels getoond worden, zijn vaak kunstboeken. Hier en daar ligt er wel eens een roman, een magazine, een folder,... Vaak zitten er ook vreemde vondsten of mooie platenhoezen bij. De persoonlijke keuzes van de genodigden leveren een bonte en boeiende mix op.”

“Ik vind het elke keer heel aangenaam om kennis te maken met de genodigden en de bezoekers. Dat aspect is zowel voor mij als Anne een extra drijfveer om ermee verder te gaan. Ik keer vaak terug naar huis met een hoofd vol inspiratie. De bijeenkomsten zijn voor mij vooral een trigger om zelf te gaan creëren. Door al de inspirerende gesprekken en publicaties krijg je zelf echt zin om aan de slag te gaan.”

“Anne en ik krijgen ook vaak complimenten over de vormgeving van het communicatiemateriaal voor de herbergen. We ontwikkelden zelf een lettertype en een bibliotheek van illustraties waaruit we telkens kunnen putten.”

Kenneth Van Nieuwenhuyze werkt sinds 2012 als architect bij het Gentse architectenbureau COUSSÉE&GORIS. Daarnaast werkt hij zelf ook aan kleine architectuurprojecten en ontwerpt en maakt hij meubelen op maat, iets dat hij steeds vaker doet. 

“Mijn eerste meubel, een nachtkastje uit grenenhout, maakte ik in 2016. Ik werk uitsluitend met hout en bij voorkeur met massief hout. Het idee om met hout aan de slag te gaan, komt voort uit het principe dat een boom na ongeveer 20 à 50 jaar bruikbaar wordt om te verzagen. Het idee om er kwalitatief meubilair van te maken dat opnieuw gedurende een hele tijd gebruikt kan worden, vind ik wel een mooie, circulaire gedachte.”

“Ik probeer altijd eenvoudig, uitgekiend meubilair met een fijne detaillering te maken. Dat kan gaan van krukjes, tafels en kasten tot dienbladen en fotokaders. Ik maak elementaire stukken die iedereen nodig heeft. Ik ben ervan overtuigd dat je beter kan investeren in een goed bedacht en goed gemaakt, duurzaam meubelstuk dat misschien wel generaties lang kan meegaan. Ik probeer steeds te streven naar een tijdloos object, dat puur is in zijn vorm en materialiteit, los van trends.”

“Ik denk dat ik er, min of meer onbewust, ingerold ben. Van jongs af aan was het thuis een gewoonte dat wanneer we een meubel nodig hadden of als een meubel stuk was, we het altijd eerst zelf probeerden te maken of herstellen. Puur vanuit een utilitaire behoefte eigenlijk. Een krukje, een bank, een nieuw hok voor de dieren,... heel eenvoudige dingen. De drang om zelf dingen te maken, zit er dus al lang in en werd door mijn ouders enorm aangemoedigd.”

“Toen ik ging samenwonen met mijn vriendin vonden we heel weinig meubelen volledig naar onze zin, of ze waren flink boven ons budget. Dus ben ik ze zelf beginnen ontwerpen en maken. Wanneer vrienden en familie op bezoek kwamen, zagen ze mijn meubels. Al snel maakte ik niet enkel meer meubilair voor mezelf.” 

“Ik vind de kruisbestuiving tussen meubelontwerp en architectuur erg interessant. Ik gebruik elementen uit de architectuur bij het maken van meubilair, en andersom is er ook wisselwerking. Daarnaast merk ik ook wel dat ik hou van de afwisseling in de tijdspanne van architectuur en die van meubelontwerp. Het maken van een meubelstuk duurt een aantal weken, terwijl een architectuuropdracht vaak enkele jaren in beslag neemt.”

Lees ook het eerste deel met Marijke Respeel (Galerijke Marijke), Ward Heirwegh (Sleeperhold Publications) en Ilse Mertens en Hylke Gryseels (Bonnie & Bonnie) en het tweede deel met Julie Motoi (Nomad Objects), Lore Laporte (Eddie Wollie) en Lenah de Wit (Doe ta ni tattoe).