In de reeks 'Hoe gaat het met...?' laten we telkens iemand uit de design- of modesector aan het woord die een vraag over verleden, heden en toekomst beantwoordt. Vandaag: illustrator Fatinha Ramos.
"Er werd me verteld dat ik nooit meer zou kunnen lopen, maar een paar weken geleden ben ik toch beginnen stappen"
Fatinha Ramos is een Belgisch-Portugese illustrator van onder andere kinderboeken. Na twaalf jaar zette ze haar carrière als art director en grafisch ontwerper stop om voltijds te kunnen illustreren. Ze ontving al meerdere internationale prijzen en werd geselecteerd voor expo's in binnen- en buitenland.
Fatinha Ramos © Ann Dewulf
1. Wat is je mooiste verwezenlijking uit je professionele verleden?
Dat is een moeilijke vraag, er zijn er zoveel, en ze zijn zo anders. Ik pik er drie uit. Het boek Sonia Delaunay. A Life of Color gepubliceerd door MoMA — The Museum of Modern Art New York, waarvoor ik illustreerde. Sonia Delaunay was een vrouwelijke kunstenaar met een emigratie-achtergrond, net zoals ik. Ik vind het belangrijk dat er meer diversiteit in de kunst wordt getoond aan kinderen. Het boek kreeg een Global Illustration Award op de Frankfurter Buchmesse. Ten tweede zijn er de illustraties in werfomheining rondom het historische gebouw van het stadhuis van Antwerpen tijdens de renovatie enkele jaren geleden. Dat was een echte eer voor mij. Het project werd genomineerd voor de World Illustration Awards. En als laatste een illustratie over zelfmoord voor het tijdschrift Scientific American, die acht internationale prijzen heeft gewonnen.
illustraties voor boek Sonia Delaunay. A Life of Color en voor stad Antwerpen, Fatinha Ramos
2. Hoe gaat het momenteel met jou op professioneel vlak?
Ik heb altijd het geluk gehad om voldoende opdrachten te hebben. Ik moest zelfs vaak nee zeggen. Mijn agenda was helemaal volgepland tot het einde van dit jaar, maar met pijn in het hart heb ik alles moeten cancelen, omdat ik een zwaar ongeluk heb gehad in New York tijdens de zomer van 2022. Ik heb mijn nek gebroken en was een hele tijd verlamd. Ook mijn rechterhand, die ik gebruik om te tekenen. Er werd me verteld dat ik nooit meer zou kunnen lopen, maar een paar weken geleden ben ik toch beginnen stappen. Iedereen is onder de indruk van mijn vooruitgang. Mijn handen bewegen goed en het lukt me ondertussen al om een pen vast te houden. Ik ben zo blij dat dat terug kan. Momenteel gaat het traag. Alle focus ligt op mijn revalidatie, maar van zodra ik beter ben, zal ik opnieuw werken.
illustratie voor Scientific American, Fatinha Ramos
3. Waar wil jij staan binnen vijf à tien jaar?
Ik hoop dat mijn lichaam goed genezen zal zijn. Ik wil mensen blijven inspireren met mijn verhalen en tekeningen. Ik wil mensen blijven raken.
