An Nelissen is een vrouw van monologen: vaginamonologen, geluksmonologen en monologen over hoe je kan ondernemen op een menselijke, warme manier. Naast comédienne is ze drijvende kracht achter productiehuis 3Pees en geeft ze workshops rond speechen.

Als acteur hoef je niet noodzakelijk ondernemer te zijn. “Maar eigenlijk sta je dan in de coulissen te wachten tot een regisseur je een rol geeft. Toen ik jong was, kon je in loondienst gaan bij een gezelschap. We hupten van het ene theater naar het andere en haalden overal uit wat we wilden leren. Bougeren, heette dat. Ik heb zo gebougeerd tot ik op een artistiek punt kwam waarop ik dat lastig begon te vinden. Toen heb ik alles achtergelaten om mijn eigen ding te kunnen doen. Ik wilde mijn eigen verhalen vertellen.”

Die drang om haar lot in eigen handen te nemen, is evenzeer ingegeven door de nood aan zekerheid als door de drang die An Nelissen voelt om te creëren. “Ik ben passioneel verliefd op mijn vak. In het theater is er een magische code. Het licht gaat uit, plots zwijgt iedereen en zijn ze bereid om in de verbeelding te stappen van wat men op de scène toont. Dat is uniek. Dat overleeft alles.”

“Ik geloof in samenwerken op een respectvolle, liefdevolle manier.”

Naast schrijver en manager Peter Perceval werkt Nelissen ook samen met haar eigen productie-assistente, een verkoopsagent, met technici, zaalverantwoordelijken, enzovoort. “Ik zou het nooit hebben gekund zonder de steun van mensen die wisten welke paden we moesten bewandelen. Zonder mijn team sta ik nergens. Maar wie wel? Noem één creatieveling die zonder entourage zou kunnen functioneren. Dat bestaat niet.”

An Nelissen

An Nelissen © Ans Brys

Administratie en boekhouding besteedt An Nelissen graag uit, maar ze brengt veel tijd door met haar medewerkers. Ze bakt zelfs regelmatig taart voor hen of gaat met hen eten. “Ik ben erg bewust bezig met de cohesie tussen mijn mensen. Ik vind: hoe menselijker, hoe beter. En dat kan ook op grote schaal. Kijk maar naar Torfs, daar is dat ingebakken in de bedrijfscultuur. Als werknemers jarig zijn, krijgen ze van de baas persoonlijk een cadeautje.”

“Gevallen? Knietjes afkuisen en doorgaan. ”

“De hel aan creatief zijn”, vindt Nelissen, “is dat iedereen hetgeen je maakt mooi en goed en geweldig vindt, maar dat je zelf nooit tevreden bent. Je denkt altijd dat het beter kan. Dat houdt je natuurlijk ook gaande. Steven Spielberg mag dan ongelooflijk veel prijzen gewonnen hebben, de volgende film is nog steeds een uitdaging. Dat is creativiteit: het noopt je jezelf voortdurend uit te dagen. Dat sluit helemaal aan bij passie en bij ondernemerschap.”

Maar dat streven naar beter wordt soms abrupt onderbroken door de realiteit. “Ik heb elf maanden lang een rol gespeeld in Familie om de rechten van een stuk te kunnen dekken. Nooit neerbuigend, want binnen mijn vak is niets mij te min, ik vind alles mooi. Af en toe doe je dus iets dat lonend is, puur om je droom te kunnen waarmaken. Robert De Niro heeft ook afgewassen in een Italiaans restaurant in New York in afwachting van een grote rol.”