Nicolas Keppens studeerde in 2012 af aan het KASK School of Arts in Gent, richting animatiefilm. Bij Studio Hans Op de Beeck is hij verantwoordelijk voor de productie, animatie en montage van verschillende projecten, zoals Night Time en The Thread. Nu werkt hij aan de preproductie van Staging Silence III.

Hans Op de Beeck is een artistieke duizendpoot met internationale faam: hij maakt tekeningen, schilderijen, sculpturen, installaties, video, film, foto’s, tekst en muziek. Hij vindt zijn inspiratie in de alledaagse werkelijkheid en wringt die in zijn werk om tot de perfecte illusie.

Hans werkte in 2014 aan de film Night Time. Hij had een groot aantal zwart-witaquarellen geschilderd en wou die tot leven brengen door ze te animeren. Toen er op het laatste moment iets mis liep, moest hij snel op zoek naar twee animatoren. Wie beschikbaar was en er drie weken keihard voor wilde gaan, was welkom. Zo ben ik bij de studio beland.

Ik volg de productie van Staging Silence III op. Vandaag maak ik tests van ideeën die Hans heeft uitgewerkt. Binnenkort begint de draaiperiode. In februari 2019 gaat Staging Silence III in première in New York. We werken nu naar die tentoonstelling toe. Ik volg het hele proces van begin tot eind op. Ik bouw de decors in preproductie en ik buig me samen met Hans over de montage in postproductie.

In de studio zijn we met negen vaste werknemers. Ann Marcelis staat in voor de algemene coördinatie. Ze leidt de studio in goede banen. Op productioneel vlak stuur ik samen met twee collega’s de verschillende projecten aan.

Met wie ik samenwerk, hangt af van de aard en de grootte van de productie.

Door de jaren en projecten heen is er een groep van ‘specialisten’ gegroeid. Zo zijn er mensen die mallen uit polyester maken of anderen die heel goed zijn met hout of elektriciteit.

Hans heeft een bijzonder drukke agenda en is vaak in het buitenland. Als hij in de studio is, laat ik hem zien welke vorderingen er zijn gemaakt. Tijdens die momenten stuurt hij bij of brengt hij nieuwe ideeën aan. Via mail stuur ik hem nieuwe tests door. Zo blijft hij op de hoogte.

Ik werk hier vier jaar. Ik voel nu veel natuurlijker aan wat Hans met een beeld wil, waar hij perfectie in een beeld wil en waar net niet. Dat is een heel groeiproces geweest. Het heeft ook met durf en vertrouwen te maken. Vroeger durfde ik geen volledig shot op te bouwen vóór ik hem iets toonde. Dat doe ik nu wel en dat maakt het een stuk rijker voor mij.

Hans is een perfectionist, maar wel een bijzonder menselijke perfectionist. Hij wil dat het eindresultaat heel goed is. Maar hij gaat er niet vanuit dat het resultaat alleen maar geslaagd is als het overeenstemt met wat hij in het begin voor ogen had. Een werk kan ook geslaagd zijn door te groeien binnen een beperking. Als wij aangeven dat iets moeilijk haalbaar is, door een strakke deadline of omdat het waanzinnig veel geld kost, bedenkt Hans wel een alternatief. In zekere zin springt hij graag creatief om met die ‘beperkingen’. Er is ook de technische bagage van ons team. Soms kunnen wij zijn plannen aanvullen door op de proppen te komen met nieuwe mogelijkheden. Zo heeft de studio zich de laatste jaren enorm toegelegd op 3D-printing, een techniek waar Hans heel nieuwsgierig naar is.

Ik werk vier dagen per week voor de studio en bij grote producties meestal fulltime. Daarnaast maak ik eigen animatiefilmproducties.

Als er in de studio een grote productie loopt, is dat moeilijk te combineren met eigen werk.

In minder drukke periodes werk ik deeltijds. Hans toont veel interesse in ons werk. Op momenten dat het kan voor de studio, steunt hij ons daar volop in. Ik maak heel ander werk dan hem, met veel cartooneske humor. Ik hou van het werk van Hans, al van vóór ik als assistent in de studio begon. In die zin is het heel fijn om samen over ‘ons werk’ te kunnen praten.

The Collectors House vind ik heel indrukwekkend. Daar hebben we met het hele team aan gewerkt. Het was echt bijzonder om die installatie mee te creëren. Alle kleur is uit de ruimte weggezogen en dat werkt sterk op je in. Hans weet zijn beelden uit te puren, waardoor ze een intense sfeer creëren of doen wegdromen. Daarom vind ik ook Staging Silence II héél goed. Die fascinatie voor eenvoudige materialen waarmee Hans miniatuurdecors en ‘iconische’ landschappen bouwt, spreekt me erg aan. Hoe hij in Staging Silence met eenvoudige handgebaren een tafereel opbouwt, spreekt tot de verbeelding. De productie van de derde film is nu volop bezig. Deze keer geven we elke scène tot in detail sculpturaal vorm. We verwerken voor het eerst verwijzingen aan de levensgrote sculpturen van Hans in de film. Het is voor mij één van de fijnste projecten tot nog toe.