Laten we beginnen met een kritische noot: inhoudelijk bleef deze editie (voor ons) onder de verwachtingen, of toch voor wie meevolgde vanuit het perspectief van een kleiner of middelgroot merk. De formule van quasi uitsluitend panelgesprekken, moderatoren die zelden in de diepte doorvroegen en nauwelijks interactie zochten met het publiek, was een recept voor weinig diepgang en veel door een pr-dienst voorgekauwde standaardantwoorden. Bij de start riep Federica Marchionni, CEO van organisator Global Fashion Agenda, nochtans op om minder te focussen op de 'why' en meer op de 'how', maar daar was in de inhoud te weinig van te merken. Ondanks die kanttekening waren er toch ook wel lessen te trekken uit twee dagen #GlobalFashionSummit. We zetten de meest opvallende terugkerende boodschappen op een rij.  

De ingrijpende gevolgen van milieuvervuiling, klimaatverandering en sociaal onrecht zijn al jaren niet meer te ontkennen. We zijn stilaan ook murw geslagen door alle cijfers die deze problemen kwantificeren. En toch komen de nodige veranderingen in de modesector veel te traag op gang. Uiteraard zijn er nuances, maar uiteindelijk delen overheden, bedrijven én consumenten allemaal verantwoordelijkheid om op korte termijn voor verandering te zorgen.

Met de provocerende slagzin '8 years to go…' op posters doorheen de hele eventlocatie wilde de Global Fashion Agenda duidelijk maken dat de klok voor 2030 genadeloos tikt. Op de COP26 in Glasgow werd beslist dat de mode-industrie tegen dan tegen haar emissie van broeikasgassen moet halveren. Geen tijd te verliezen dus, en dat betekent ook dat er de komende jaren grote wijzigingen verwacht mogen worden. 

Een duidelijke voorbode hiervan is de eind maart gelanceerde EU-textielstrategie. Eurocommissaris Frans Timmermans, die de strategie kwam toelichten, lanceerde onder meer een oproep om minder collecties te produceren. In ons webinar over deze nieuwe textielstrategie hoor je overigens wat de concrete verwachte impact is voor modebedrijven. Voorsprong nemen is de boodschap, en niet enkel voor het milieu: wie nu handelt, bouwt een competitief voordeel uit. Uit de mond van investeerder Henrik Jones klonk dat zo: “Adapt or die. The fashion industry HAS to change, not in 2030 but now.”   

India, Bangladesh, Marokko, Sri Lanka, Oeganda, Ghana,…: uit de regionale spreiding van de sprekers bleek duidelijk dat er inspanningen gedaan zijn om de hele waardeketen van de mode-industrie meer in het debat te betrekken (hoewel de typische Europese productielanden dan weer weinig vertegenwoordigd waren). De baseline van deze editie was ‘Alliances for a new era’, en niet toevallig plant de Global Fashion Agenda voor het eerst dit najaar ook een extra editie van haar summit in Azië. De boodschap is duidelijk: om reële systeemveranderingen door te voeren moeten we meer samenwerken en is het evident en nodig dat de producenten van grondstoffen, textielfabrikanten en afvalverwerkers evenwaardig mee aan tafel zitten. 

Anderzijds moeten we vermijden dat er fragmentatie komt, waarbij verschillende regionale wetten voor een onontwarbaar kluwen van regels zorgen. Ook hier kan overkoepelende Europese wetgeving, of liever nog een VN-resolutie (zoals recent ook afgesloten rond plastic vervuiling), eenheid brengen. 

Wie als kleiner merk het gesprek wil aangaan met productiepartners, kan gebruik maken van een Code of Conduct (CoC). Dit is een document waarmee je een leverancier het engagement kan laten opnemen dat er geen sprake is van kinderarbeid of discriminatie, dat er veilige arbeidsomstandgheden zijn en dat overuren binnen de perken blijven. Bekijk hier onze template voor een Code of Conduct.  
 

“You can’t manage what you can’t measure.” Inzicht in je ecologische voetafdruk en transparantie over je productieketen zullen steeds meer een minimum vereiste worden. En het lijkt uitgemaakt dat digital ID’s hierin een rol zullen spelen. Dat zijn productpaspoorten waarbij belangrijke informatie over materiaalgebruik, herkomst en recycleerbaarheid terug te vinden zijn via een scanbaar label (zoals QR-code, NFC en RFID). Het invoeren van zo’n product paspoort is voorzien in de EU-textielstrategie, en er duiken steeds meer privé-initiatieven op die hierop inspelen. 

De Nederlandse start-up Aware, aanwezig op de Innovation Forum van de summit, innoveert hierin door met nanotechnologie ‘tracers’ te injecteren in de garen zelf. Via optische scanners kunnen de geïnjecteerde micro-partikels in de stof van het kledingstuk zelf uitgelezen worden, om zo te zien wat de samenstelling ervan is. Ook in Vlaanderen zien we spelers die werk maken van product ID’s, zoals Quifactum, dat de toeleveringsketen van een kledingstuk zichtbaar maakt via een QR-code. 

“Everybody here is operating in business as usual!” Met de Mexicaanse Xiye Bastida haalde het congres een van ‘s werelds bekendste klimaatjongeren op het podium, en dat ging niet onopgemerkt voorbij. Na haar kritische tussenkomst kon je een speld horen vallen. Maar ze had ook een constructieve boodschap bij, om jonge (andersdenkende) stemmen te betrekken in je besluitvorming. Je hoeft geen multinational te zijn om dat advies ter harte te nemen. Daags na het congres lazen we bij Fashion United hoe Emile Maes, de tweede generatie van Filou & Friends, mee voor een frisse wind zorgde op vlak van duurzaamheidsinspanningen.