In deze podcastaflevering praten we met Ingrid Deuss, een gevestigde waarde in de kunstwereld. Sinds 2011 runt ze haar eigen fotogalerij in Antwerpen. Zo werkte ze samen met Jan Hoet en Karel Fonteyne, maar ook met Tamino en Geike Arnaert als producer van shoots voor campagnes met haar productiebureau. Haar passie voor kunst maakt haar ook art buyer, consultant en talentscout.

Ingrid Deuss

Ingrid Deuss © Noortje Palmers

Ingrid Deuss

Ingrid Deuss Gallery

Luister naar de podcast via Apple PodcastsSpotify of Soundcloud.

Luister hier naar de podcast:



Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe artikels in dit magazine? Schrijf je in op onze nieuwsbrief!

Waar is je interesse voor fotografie ontstaan?

In het laatste jaar van mijn humaniora zat mijn broer op kot en zijn toenmalige vriendin studeerde fotografie. Het jaar nadien is een van mijn vrienden ook fotografie gaan studeren. Ik ging ook verder studeren, maar ik mocht van mijn ouders toen geen fotografie kiezen. Ik zat wel op kot met een studente fotografie. Er was dus geen ontkomen aan.

Jouw ervaring geeft wellicht een duidelijk beeld. Klopt het dat fotografie in België op een lager pitje staat dan beeldende kunst?

Dat is absoluut zo. Ik denk wel dat we al een bijzonder inhaalmanoeuvre gemaakt hebben. Toen ik met mijn galerij startte, was fotografie niet te vergelijken en deed het helemaal nog niet mee met kunst met een grote K. 

Ik denk dat er heel vaak vergeten wordt dat fotografie veel meer inhoudt dan beelden maken.

Iedereen heeft tegenwoordig een mobiele telefoon, iedereen fotografeert en iedereen denkt te kunnen fotograferen.

Het gaat niet alleen over het nemen van het beeld, maar ook over hoe de belichting zit en hoe iets geprint wordt. Waar mijn liefde naar uitgaat, is de ambacht in fotografie. Ik hou erg van het idee dat er heel hard gewerkt is aan foto's. 

Door de digitalisering hebben collectioneurs of andere geïnteresseerden ook geen vat meer op hoe vaak een beeld gedupliceerd zal worden, zodra het digitaal verstuurd wordt. Daarom is het belangrijk om als galerist met een quality label te werken: een soort borg voor het aantal exemplaren dat je verkoopt in de galerij.

Ik werkte twee jaar op rij mee aan een pop-upgalerij met Jan Hoet Junior aan zee. Tijdens de eerste editie had ik het geluk Jan Hoet te leren kennen en hij zei toen tegen mij: “Ingrid, je moet mensen heropvoeden in fotografie. Je zult hen moeten uitleggen wat fotografie is, wat een goede print is en wat een goede opname is.”

Moet een beeld uniek zijn?

Ik werk graag met beelden die uniek zijn, maar ik hou daar niet aan vast. Toen ik de galerij opstartte, hoorde ik vrienden-collectioneurs vaak zeggen: "Ik kan er niet goed tegen dat een werk verschillende malen bestaat. Ik wil een uniek stuk, iets wat bij mij hoort." Ik ben daar dan heel hard over beginnen na te denken. Zelfs al zijn er meerdere prints van één werk, dan nog zal geen enkele print dezelfde zijn. Dat maakt het voor mij ook uniek. Als ik verliefd word op een werk, dan is dat een buikgevoel en dan maakt het voor mij niet zoveel uit.

Tegenwoordig kun je alles achteraf digitaal manipuleren. Heb je het gevoel dat de ziel van een werk daardoor soms wat verloren gaat?

Ik krijg vaak de opmerking dat ik een galerist van de unieke stukken ben en vooral daardoor ook analoog werk breng. Dat klopt niet helemaal. Zo heb ik het werk van een jong duo, dat echt digitaal werk maakt, in mijn galerij gebracht. De ambacht in dat werk was veel groter dan analoge fotografie en dus is dat voor mij zeker interessant. Je kunt digitaal werken, maar met een analoge gedachtegang. Die werken moet je echt bekijken in de galerij.

Wat maakt een beeld sterk voor jou?

Een sterk beeld is een beeld waar ik naar kan blijven kijken. Een heel gelaagd beeld, waarin ik naar gelang mijn gemoed elke keer iets nieuws kan ontdekken. Ik werk heel graag met beelden die in de donkerte zitten, waarbij je zelf nog je eigen werkelijkheid kunt maken. Zoals de beelden van Karel Fonteyne. Hij werkt het liefst in zwart-wit zodat mensen de vrijheid hebben om zelf kleur in te vullen.

In 2011 ben je jouw eigen galerij begonnen in Antwerpen. Vanwaar die keuze?

Zestien jaar geleden heb ik mijn appartement in Antwerpen gekocht en op de gelijkvloerse verdieping was er een leeg winkelpand, dat we last minute als bureauruimte bijgekocht hebben. Dat bleek een ongelofelijk mooie ruimte. Ik was toen al heel erg actief als producer en art buyer in de reclame- en modewereld. Ik wilde vooral af en toe een expo organiseren om mensen te inspireren. Maar één of twee tentoonstellingen per jaar, dat bleek niet voldoende. In 2011 ben ik dan gestart met een echt programma. Ik voel me daardoor nog altijd niet de diehardgalerist. Ik voel mij evenveel art buyer en producer aan de commerciële kant als organisator van tentoonstellingen. 

Ik dacht dat de galerij iets zou zijn waarin ik kon doen wat ik wilde. Maar zo werkt het niet.

Kort door de bocht: het is een winkel waar je spullen moet verkopen om je winkel draaiende te houden. Je hebt je inkomsten, maar ook je kosten. Je moet je structuur kunnen betalen, de ruimte onderhouden, de artiesten kunnen laten overleven. Dus hoe je het ook draait of keert: het moet werken. Een van de redenen waarom ik dus graag mijn commerciële werk blijf doen, is dat het daardoor mooi in balans blijft. In de galerij doe ik toch nog net iets meer waar ik zin in heb omdat ik een goede back-up heb. En ik doe mijn commerciële werk even graag als mijn werk voor de galerij. 

 

Ingrid Deuss Gallery

Ingrid Deuss Gallery

Hoe onderscheidt jouw galerij zich van andere galerijen?

Ik blijf trouw aan wat ik zelf heel mooi vind. Ik organiseer puur vanuit mijn buikgevoel expo’s. En mensen kennen ondertussen mijn smaak.

Hoe kom je bij de kunstenaars terecht?

Het gaat op twee manieren. Toen ik nog studeerde, volgde ik het modewerk van Karel Fonteyne al, ik scheurde dat uit magazines. Met hem ben ik gaandeweg van commercieel werk naar galerijwerk gegroeid. De samenwerking met Nicolas Karakatsanis bijvoorbeeld ontstond via een gemeenschappelijke vriend-acteur. Daarnaast zijn er heel wat fotografen die mij zelf benaderen, die op mijn site een bepaalde connectie ontdekken.

Snake Woman, Karel Fonteyne voor Thierry Mugler

Snake Woman © Karel Fonteyne voor Thierry Mugler

Een galerij is een kwaliteitslabel. Is het makkelijk om die reputatie op te bouwen of is het een werk van lange adem?

Het is zeker een werk van lange adem. Ik ben in het begin veel met collega-galeristen gaan babbelen. Ik kende niks van de galerijwereld. Een van de meest gehoorde feedback was dat het veel tijd vraagt om een galerij te laten werken, namelijk acht tot tien jaar.

Het is een grote uitdaging als galerist om vertrouwen te krijgen bij je publiek.

Ik profiteer van mond-tot-mondreclame. Een van de vele tips die ik destijds van Jan Hoet kreeg, was dat ik nooit een collectioneur een werk mocht opdringen. Soms moet je daar heel eerlijk in zijn. Wat ik zelf vaak doe, is een werk gaan tonen bij de klant om te zien of het kan werken in de ruimte waarvoor hij het wil kopen. 

Is een initiatief als Antwerp Art Weekend een dankbaar iets om als galerij te kunnen deelnemen?

Dat is het zeker. Ik herinner me nog dat we vanuit de stad de vraag kregen hoe ze de leegloop van de galerijen vanuit Antwerpen naar Brussel konden tegengaan. Toen is het idee ontstaan om met Antwerp Art te starten. Dat is een waanzinnig fijn initiatief. Opvallend daarbij is de grote collegialiteit tussen alle galeries onder elkaar, iedereen helpt of verwijst door naar elkaar.

Is Vlaanderen of bij uitbreiding België soms te beperkend voor jou?

Toen ik startte met de galerij merkte ik wel dat België geen fotografielandschap was. Dat Nederland en Duitsland daar sterker in zijn. Ik bekijk dus zeker welke fotografen in het buitenland actief zijn en wie interessant kan zijn om naar België te halen.

Hoe ben je trouwens in het internationale circuit beland?

Ik heb veel te danken aan mijn commerciële werk. Doordat ik in New York klanten had, kreeg ik de mogelijkheid om in een ruimte werk tentoon te stellen. Ik vond dat ik de sprong ook eens moest wagen. Ik heb nog altijd niet het budget voorhanden om deel te nemen aan internationale beurzen, waardoor je op zoek gaat naar andere manieren om een publiek te kunnen bereiken in het buitenland.

Je bent ook actief op social media. Wat is de impact daarvan?

Dat is in de loop der jaren heel erg veranderd voor mij. Als ik iets post vanuit de galerij, krijg ik nu vaak de vraag of een werk nog beschikbaar is. Terwijl ik toch heel vaak werken heb die je live zou moeten zien. Maar sommige mensen kopen gewoon online zonder langs te komen.

Is het rendabel om een galerij te hebben?

Ik zeg volmondig nee, maar dat hangt van periode tot periode af. Er zijn periodes waarin het wel heel goed werkt en er zijn periodes waarin het niet werkt. Die moet je allemaal meerekenen. Het gaat ook niet alleen over tentoonstellingen. Je moet de kunstenaars gedurende heel het jaar meenemen en ervoor zorgen dat ze in de juiste groepstentoonstellingen terechtkomen. Het is voor mij prettig om daarnaast een ‘safety’-activiteit te hebben waar ik me bijzonder goed in voel.

Wat betreft je werk als producer: is het kort door de bocht als ik zeg dat het de bedoeling is om met beeld een verhaal te vertellen?

Nee, absoluut niet. Dat werk is eigenlijk gegroeid vanuit mijn studie. Ik begon toen te assisteren bij fotografen en nadien ben ik beginnen te produceren voor fotografen. Ik dacht conceptueel mee na met de fotograaf of het agentschap. 

Met mijn huidige bureau werk ik soms alleen en soms met een team van creatievelingen. Het is belangrijk voor mij om niet alleen te produceren op automatische piloot, maar ook echt voor een meerwaarde te gaan.

Hoe is het om compromissen te sluiten tussen jouw artistieke visie en de overtuiging van de klant?

Ik kan me heel erg aan de kant van de klant stellen. Ik heb onlangs gewerkt voor Tamino en Geike Arnaert. Ik wil dan echt weten wie ze zijn, wat ze willen brengen en hoe ze naar buiten willen komen. Dan sta ik ten dienste van hen.

Compromissen moeten er altijd komen, maar die brengen je ook naar een ander niveau.

Ik denk dat het interessant is om verder dan je eigen vakje te kijken.

Tamino Amir

Tamino Amir © Ramy Moharam Fouad

Geike Arnaert

Geike Arnaert © Isabel Miquel Arques

Over welke samenwerkingen ben je zelf heel erg tevreden?

De samenwerkingen met Tamino en Geike Arnaert, omdat ik daar heel erg met hen tot op het bot kon gaan over wat ze graag wilden. Ook met balletdanser Wim Vanlessen die onlangs een boek uitbracht dat ik mee begeleid heb. En daarnaast ben ik natuurlijk heel blij met mijn samenwerkingen met de Amerikaanse en de Britse Vogue. Met hen discussiëren over creaties, locaties en modellen geeft me een heel grote voldoening. Ik merk dat, ook aan de top, respect een grote gemene deler is.

Is er nog een tip die je kunt meegeven aan wie een galerij wil opstarten en runnen?

Blijven doorzetten, maar ook niet te ver springen. Ga goed na wat je kunt investeren, wat haalbaar is en wat niet. Zorg ervoor dat er geen financiële put ontstaat, door bijvoorbeeld op beurzen te gaan staan. Ook al is de druk erg groot om eraan deel te nemen, je neemt beter geen te grote financiële risico’s.


Beluister de podcasts van Flanders DC

Je kan de podcast 'Flanders DC' ook beluisteren via Apple PodcastsSpotifySoundcloud of jouw favoriete podcastapp. Wil je geen enkele podcast missen? Dan kan je je daar meteen gratis abonneren. 

 

 

 

Het volledige overzicht van onze podcasts vind je ook hier op onze website.